به هر طرف که هوای سفر شکست کلاهم

همان شکست شد آخر چو موج توشهٔ راهم

خیال موی میان که شدگره به دل من

که عرض معنی باریک می دهد رگ آهم

به گلشنی که ادب داشت آبیاری حیرت

نمو ز جوهر آیینه وام کردگیاهم

کفیل عافیت من بس است وضع ضعیفی

ز رنگ رفته همان سر به بالش پرکاهم

به صفحه ای که نویسند حرفی از عمل من

خطاست نقطه اش از انفعال کار تباهم

به جز وبال چه دارد سواد نسخهٔ هستی

بس است آفت مورکلف به خرمن ماهم

به قطرگی ز محیطم مباش آنهمه غافل

اگر چه موی کمر نیستم حباب کلاهم

عبث درین چمنم نیست پر فشانی الفت

چو صبح بوی گلی دارد آشنایی آهم

چه ممکنست نبالد به عجز ریشهٔ جهدم

شکست آبله می افکند چو تخم به راهم

به جلوهٔ تو ندانم چسان رسم بیدل

به خود نمی رسم از بسکه نارساست نگاهم